Jaja, ook ik heb tegenwoordig weer vakantie! En dan voel ik me weer helemaal een schoolkind: hiep hoi

"Geloof jij",  zegt ze, en aan haar blik merk ik dat het niet zomaar een vraag is, "dat wij hier, in dit leven, in dit aardse bestaan, God kunnen ontmoeten, kunnen ervaren?" Aan alles merk ik dat een antwoord voor haar van 'levens belang 'is. Maar welk antwoord wil ze horen? Wat zoekend vraag ik: "Bedoel je zoals Samuël God ontmoette, of zoals Mozes en Paulus?"

"Ja, zoiets", zegt ze na enige aarzeling. "Ik bedoel: gewoon iets van Hem horen of iets ervaren waarvan je weet: dit is God"

Leuk zo’n weblog, dat wel….

Maar 'k heb toch wel het gevoel dat ik me eerst even moet voorstellen. Want wie is Engeltje en waarom de naam Engeltje?

De naam Engeltje was de naam die zomaar spontaan als eerste bij me bovenkwam toen ik begon met column’s te schrijven voor het kerkblad, al verdienden de stukjes eerder de ondertekening van Bengeltje… Maar Engeltje vond ik meer passen bij het wat beschouwend kijken, vanuit  d’Engelenbak, de goedkoopste plaats in een Schouwburg, naar alles wat er zoal gebeurde in de kerk en om me heen. En vanuit die bescheiden plaats leek me de naam  ‘Vanuit de Engelenbak’  ook wel een goede benaming.

Als mede redacteur lukte het me een poos om geheim te houden wie Engeltje was. Tot de hoofdredacteur zich een keer aangesproken voelde (overigens ten onrechte), en de kerkenraad, die per slot van rekening eindverantwoordelijk was, eiste dat ik hen vertelde wie er achter de Engelenbak en het Engeltje stak… En helaas was ook deze kerkenraad, zoals de meeste kerkenraden, zo lek als een mandje, dus binnen de kortste tijd wist iedereen wie er schuil ging achter Engeltje, waardoor het veel minder ontspannen werd om m’n gedachten voor de column op papier te zetten, omdat het voelde alsof er zo’n driehonderd paar ogen over m’n schouder meekeken als ik schreef.

Het is hem gelukt! Hij heeft z'n moeder zover gekregen ;-(