Lenci Kristin Emma Meijer.

Een hele mond vol voor zo'n klein mensje van een uurtje jong! En wat is ze lief, en kijkt ze helder rond.
Dat is wat mij het meest is opgevallen.
Nou ja, en natuurlijk dat ze weer, net als Roan en Annelies, dat heel bijzondere kinnetje heeft

En wat was het een lange dag, vanaf vanmorgen 5 uur. Want zo vroeg stonden we op om op tijd in Meppel te zijn, zodat Annelies en Mark Jörg om 7 uur in het ziekenhuis konden zijn.
Nog gauw even een plaatje geschoten van het gezinnetje in de samenstelling van dat moment. 't Aller laatste plaatje dat ze nog met z'n drieën zijn.

Nog leven lekker met elkaar ontbijten. Al is het me, eerlijk gezegd, ontgaan of Annelies wel meedeed met dat ontbijten. Maar ze zag er in ieder geval redelijk ontspannen uit. Al had ze niet echt lekker geslapen. 'k Heb haar maar niet verteld dat ik de hele nacht wakker ben geweest Gewoon, kon niet slapen!

Met Roan ging het prima na hun vertrek. De hele morgen lekker gekeuveld en gespeeld. Samen boodschappen gedaan... samen het huis gezogen, samen gepoetst... En ook z'n middagdutje ging zonder problemen. Voordeel van oma zijn is, dat ik niet boven moet hoef blijven te zitten tot hij in slaap gevallen is. Als oma je naar bed brengt val je gewoon in slaap Al vreesde ik even dat er niks terecht kwam van dat middagdutje die ik zelf ook graag even wilde benutten om te proberen een tukkie te doen. Want uit de babyfoon kwamen huil geluiden, en een kind dat om z'n papa riep... Wel vreemd dacht ik, want Roan zegt helemaal nog geen papa (wel Oma) Maar ja, misschien dat het door al het ongewone kwam... en dus snelde ik naar boven, waar ik een heerlijk slapende Roan aantrof in z'n bedje, en tegelijkertijd van beneden af toch duidelijk een huilend  Roan hoorde. 'k Stond echt even te twijfelen aan mezelf, voor het tot de me doordrong dat ik dus via hun babyfoon een ander kind hoorde huilen ;-(
Dus maar weer naar beneden, de babyfoon uit gezet, en me weer op de bank genesteld, waar ik dan toch even indommelde, om vervolgens met een schok wakker te worden, doordat m'n mobieltje liet weten dat er een SMS-berichtje voor me was... Van Annelies, die meldde dat ze aan het infuus gegaan was en dat de eerste weeën kwamen... Nou ja, daarna slaap je natuurlijk niet meer.
En dan duurt het lang! Heel erg lang, voor eindelijk het verlossende telefoontje kwam: het is een meisje!
Een heel mooi meisje!

Hier samen met haar opa, die alweer heel erg trots is, alsof hij het gepresteerd heeft

En natuurlijk zijn we toen meteen in de auto gestapt om haar te bewonderen, en om Annelies en Mark Jörg geluk te wensen met dit prachtige geschenk!
We vonden ze nog op de verloskamer.
Een heel erg moeie Annelies, en een stralende vader. 

En Roan? Die vond het maar niks, dat ongewassen zusje, en zei dus alleen maar: Bah!!  En wat we ook probeerden, hij bleef haar 'bah' vinden....
Al draaide hij toch, na een hele tijd, een beetje bij.

Maar toen was ze inmiddels ook netjes aangekleed door de zuster.

En had ze al een poosje bij oma in d'r armen gelegen.

Al met al een veelbewogen dag. Een dag waarop de klok maar niet vooruit leek te willen gaan, en de uren tergend langzaam gingen.

Allel reden nu, om dankbaar en blij  te zijn. Met  dit nieuwe mensenkind, en omdat het allemaal goed gegaan is.
Want we hadden toch wel zorgen, de laatste paar dagen, erover.

En hiermee stel ik haar dus aan jullie allemaal voor:

Lenci Kristin Emma.

Die al heel nieuwsgierig in de camera kijkt, of naar die opa die maar niet kon ophouden met foto's maken.
Of uitkijkt naar jullie...